Sessizliği seçersin,biraz olsun kaçmak için hayattan
En iyisi susmaktır belki de, belki en hayırlısı
Nereden geliyor bu yalnızlığa mahkumiyet, suçlu hep benim anlamıyor hayat
İzler var yüreğimde, derinlerde saklanmış üstü sahte gülümsemelerle örtülmüş hüzünler…

Ümitlerim kayboluyor yavaş yavaş karanlıkta
Zaten çoktan ölmeyi geçirdim aklımdan
Meğer hayat gerçekten zalimmiş demek yetmiyor
Esas zalim benim hiç bi dostum anlamıyor
Karar aldım evet, hayatımı bulandıran, daha da karanlığa sürükleyen karar…

İsyankarlıktan öte oldu bu yaşadıklarım
Seni, senin gibi birisini ne hakla üzebiliyorum ki ben
Taa uzaklara gidecegim, en büyük korkumdu zaten
Etrafı aydınlatan bir yıldızım vardı eskiden onun için yaşardım sanki
Masal gibiydi belkide hayat onunla, ama ben bitirdim yıldızımı, ben kararttım
En büyük acıydı benim için ondan ayrılmak, şimdi bana en yakın ama en uzak
Zaten artık geri dönüş yok, elimde değil
Dayanamam seni üzgün görmeye, zaten alışamayacağım sensizliğe
İstemezdim böyle olmasını ama gerçekten elimde değil, sakın kendinde suç arama
Madem dünya bir rüyaymış, uyandırın beni nolur, kabuslarım oldu artık hayat, bıktım ZAMANSIZ olmaktan…




Gel, ben bildiğim…

Zaman, sensizlik…
Saat; yalnızlığı sen geçiyor…

Her hecesi ‘sen’ kokan, özlemler biriktiriyorum içimde…
Ve gözlerime sığınmış, yüreğimde saklanmış sessizliğin…

Yalnızlık değil çığlığım, yokluğun sebebim…

Oysa ben, varlığının sesiyim…
Yokluğunun hüznüyüm…
Ve sana adanmış özlemlerin en kuytusuyum…

Ah bu uzaklar…
Sana beni, bana seni uzak eyleyen yollar…
Tükenmiyor bu yokluklar…

Ben ki,
Yanındayken bile sana özlem dolu…
Yüreğine tutsağım..

Gel, ‘aşk-ı yar’ eylediğim…

Sensizliğe alışmak yerine sen’li zamanda kaybolmayı istiyorum…
Şimdiki zamana uyarlamak istiyorum ‘seni’…
Ve özlemin, varlığında anlam olsun istiyorum,
Seni yaşayan benliğime…

Ve şimdi;
Zaman, sensizlik…
Saat; yalnızlığı ‘sen’ geçiyor…

Lakin,
Yüreğine uzak düşen yüreğim, seni yazıyor zamana…
Zaman ki; sensiz bir asır, seninle bir an ‘bana’…

Ve ben yine;Özledim, çok özledim…

Gel, ömrüme ‘şans’ dediğim…

Özleminin içinde boğuluyorum….




Giderken sen bana bana kal demedin ,oysa ben hep kal demeni bekledim. o uğursuz kapıdan çıktın ve gittin ,arkanda ne bıraktığını hiç umursamadan…
Kapıdan çıktığında yolda bir başına yürürken , hiç paylaştığımız ve mutlu olduğumuz bir gün gelmedimi aklına?
sadece bunu düşünerek bile dönebilirdin.
bense sen gittikten sonra uzun bir süre ışığı hiç yakmayarak oturup kapının yeniden çalabilme umuduyla bekledim.
Oysa ki bir kere karar vermiştin ve o inatçı yüreğini ikna etmek hiçte kolay değildi.Defalarce telefonla ulaşmak istedim sana açmadın, mektup yazdım ,postacı geri getirdi.yapılabilecek ne varsa yaptım ve bundan sonra sana artık dön demeyeceğim…

Sen bu şiiri okurken
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
Ne de telefonların çalacak gece yarısı
Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
Kaprislerinin hedef tahtası…

Beni bir akıl hastanesine
Bırakıp gideceğim bu şehirden

Nasılsa kavuşamadım sana
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın
Ne yaptımsa
Bir türlü sana yaranamadım
Artık adressiz
Işıksız
Ve öylesine ıssızım
Dünlerin kadar eskiyim
Verdiğin acılar kadar paslıyım
İşte çıkıp gidiyorum hayatından
Nasılsa fark etmez senin için
Belki çok şanslı
Belki de en yaşlıyım…
Artık
Pusulam hasreti
Saatim yalnızlığı
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana
Neylersin
Yolcu yolunda gerek
Belki bundan sonra
Belki senden sonra
Adam olur bu “asi yürek”

uyumaz
ve birgün
bütün sevenler unutur seni

Bugün kaybettim seni…
Ağlamak neye yarar artık
Hayallerimde kalacaksın
Sana ihanet etmeyeceğim.
“Her gün ölmektense bir kere öl”
Bir kere öleceğimi düşündüm.
Bugün hiç ölmedim
Saplanan binlerce kurşuna rağmen
Ölemedim…
Bundan böyle uzaktan seveceğim
Haberin olmayacak şiirlerimden.
Hatta yaşadığımı unutacaksın
Yapabilirsem
Çekip gideceğim
Mutlu olman için dualar edeceğim.
Yine yıldızlar yoldaş bana,
Sadık dostum yalnızlık…
Yeniden başlamak lazım hayata
Yeniden aşık olmak lazım sana…
Musuzluğu bir yudumda içmek.
Dedim ya yeniden…
Şimdi susmak lazım biraz.
Ve bu diyardan göç etmek ötelere,
Karışmak lazım üçlere, yediler…
Ağladığımı sakın söyleme,
Kimse bilmesin senden başka.
O gözyaşları hediyem olsun sana…
Olur da ihtiyacın olursa
Kendininkilerle değil benimkiler ile ağla.

eski bir dost gördüm senden bahsetti
yakında evleniyor haberin var mı dedi
ıslandı gözlerim birden mahfolmuş gibi
kader yapmıştı yapacağını
ayırmıştı bizidayanamayıp sordum eskisi gibi mi?
acınacak hali var düşünüyor dedi
peki nişanlısı kim dedim
başını egerek konuştu
karşındayım AFFET beni


Başka bir şehrin sabahında olsam da birgün,
Sen bendesin,kopamazsın mezarda bile.
Olur da azraille pençeleşirsem birgün,
Önemi yok,nasıl olsa kalmadı çekeceğim çile. Gözlerime bakma,dindiremem sel gibi akan yaşlarımı,
Dindiremem bana kan kusturan bu lanet acıyı.
İstemesem de gidiyorum, sensiz; İstemesemde çaresiz.
Bu şehir için farketmez,alt tarafı bensiz.

Hatıralarım canlanırsa yine birden bire,
Olmayacak asla senden başka çare,
Görme gidişimi dönüşüm olmasa bile,
Seni hep seveceğim unutma,ahirette bile.




Bu son veda, son sözlerim sana
Son kez söylüyorum sevdiğimi
Son adımlarım bu yollarda
Ve dudağına konduracağım
Son öpücük olacak bu
Bu gece son kez göreceksin
Sizin sokakta
‘seni seviyorum’ yazısını
Bir daha duymayacaksın
Sana ağlayışımı
Bu akşam son kez atacağım
Odanın penceresine taş
Gözlerimde yaş!
Ve okuyacağın son şiirim bu
İçinde veda sözcükleri
Başlığında vedadın sesi
Avuçlarındaki şiirde hepsi…

seviyorsun sonunu düsünmeden
iyi ve kötüyu unutuyorsun
tek onun adini tasiyorsun
seve seve bitiyorsun
hep hatasinda affetiyorsunsevdini kaybetmek istemiyorsun
bütün yaptiklarini görmek istemiyorsun
birde bakmissin
o seni unutmus
o seni sevmiyormus
o seni düsünmüyormus bile

aci o kadar büyük oluyor ki
hayatin anlamini görüyorsun
aglayip aglayip süzülüyorsun
toprak olup ölüyorsun

o da bir kus gibi ucuyor gidiyormus
sevgiyi bir kabus olarak görüyorsun
ve gercek hayata dönüyorsun